‘Heb je zo’n kruisje aan een ketting voor me, Paul?’
Een ervaren collega blijkt verrassend genoeg een andere operationele taak te krijgen en zoekt bescherming die anders is dan zijn militaire uitrusting.
‘Ja, die heb ik voor je’. Gelukkig heb ik me als recht geaarde protestant via een katholieke collega voorzien van rozenkransen, medallions met Saint Michael en ‘kruisjes aan een ketting.’ We zijn in de woestijn, een oorlogsgebied dus geestelijke bescherming zal nodig zijn.
De vraag verrast me dus kijk ik hem vragend aan. Hij staat nog in de deuropening van mijn werkfab. Met een handgebaar nodig ik hem naar binnen te komen.
‘Ik moet morgen met een patrouille de poort uit. Dat was niet de planning. Ik zou op het kamp blijven. Heb verdorie thuis beloofd niet ‘naar buiten te gaan.’ Mijn functie is immer hier op het kamp.’
We gaan zitten, praten wat over het moeten schakelen en dat hij natuurlijk goed getraind is, voldoende ervaring heeft, de mannen kent, het best gaat redden.
Terwijl ik hem zijn tastbare bescherming geef die anders werkt dan de hele gear die hij morgen zal dragen, vraagt hij: ‘Kom je ons uitzwaaien?’ Mijn antwoord is zonder woorden.
Bij het eerste daglicht zijn we er met een aantal collega’s om de mannen die ‘naar buiten gaan’ te groeten. Nooit vergeet ik de rust in de ogen van de man die enkel het kettinkje nog even laat zien, in het voertuig stapt en vertrekt.
Ergens tijdens de uitzending heeft hij aan zijn thuisfront verteld dat hij buiten de poort was. Veilig keert ook hij terug naar huis.
Lag het aan zijn geloof in de bescherming van ‘zo’n kruisje aan een ketting?’ Het gaf hem die ochtend in elk geval rust.
Herkenbaar?
10 februari 2023
