‘Met mijn vrouw over de uitzending praten, werkt niet.’

‘Met mijn vrouw over de uitzending praten, werkt niet. Ze snapt het niet. Ze was er niet bij…..’ Hij heeft gelijk. Als je er niet was, kun je niet bij de beelden, de geluiden en de geuren. Hij wil echter wel begrepen worden. We komen samen uit bij de uitdaging: ‘Durf je je verhaal zo te vertellen dat je de emotie raakt die wel gedeeld kan worden?’ Wat volgt is een ontmoeting met verrassende impact.

‘De maten snappen het wel. Ze waren er bij. We vullen elkaar aan.’
‘Delen jullie dan ook de boosheid of de angst?’, vraag ik.
‘Oh zeker wel, helemaal met een biertje op. Tuurlijk.’

Hij valt stil. Voor zijn geestesoog trekken de beelden voorbij die raken. Na een poosje kijkt hij me aan.

‘Maar thuis niet’.
‘Dat wil je wel…..’
‘Ja’

‘Zou je vrouw je kunnen volgen als je thuis het verhaal vertelt, de beelden toelaat, zoals je nu hier doet?’, vraag ik.
‘Hoe bedoel je?’

‘Ze kan je volgen en begrijpen, denk ik, als je vertelt hoe het je raakt wanneer je daar in de woestijn een kind ziet dat je aan jullie dochter doet denken. Dat gevoel is te delen ook als je er niet bij was. Toch?’

Het lukt me waarachtig hem uit te leggen wat delen van emotie is als je niet dezelfde herinnering hebt, je echter wel kan voelen wat de kwetsbaarheid van een kind je doet. Helemaal omdat de kwetsbaarheid van dat kind je doet denken aan je eigen kind.

Aan het eind van ons gesprek vraagt die levensgrote adjudant: ‘Mag ik je een hug geven, Paul.’ Hij is opgelucht, in het weekend gaat hij het wagen om het verhaal van dat meisje in de woestijn en daarmee de emoties te delen met zijn lief.

Als hij wegloopt, heb ik kippenvel.