‘Paul, je bent weer terug…..’
Jan, onze slager, begroet me hartelijk. Ja hij ziet het goed, ik ben er weer. Dan zie ik hoe hij oogcontact zoekt met Ina, mijn vrouw. Hij schudt licht zijn hoofd. Jan ziet aan me dat mijn lijf er wel is maar mijn geest nog niet.
Het is 12 augustus 2010. Na twee dagen Kreta ben ik de 10de op Eindhoven geland. Mijn familie was er om me op te halen. Ina gaat vandaag boodschappen doen en zoals altijd ga ik gezellig mee. Hier heb ik me maanden op verheugd. Gewone dingen doen, geen zand en kiezels meer.
Samen boodschappen doen, heerlijk. Al merk ik wel dat ik niet echt help de kar te vullen met spullen van het lijstje. Als we thuis aan de koffie zitten, vraag ik naar de reactie van Jan. ‘Waarom schudde Jan van nee toen we bij hem waren?’
‘Nou………je bent er wel maar ook weer niet’, is het antwoord van Ina. Dan realiseer ik me dat ik in de dekamarkt lang voor de schappen stond. Kon ik het niet vinden? Jawel, maar de keuze was niet te doen. Al die verschillende soorten chips, ze willen mijn hoofd niet in. Mijn waarneming is vertraagd, ik zie al die verschillende producten maar kan de informatie niet verwerken. ‘Je hielp ook niet met de spullen op de band leggen en in het krat doen.’
Wat ben ik dankbaar voor het begrip en de steun van ons gezin, die eerste maanden dat ik terug ben. Ze laten me slapen als ik op de bank in slaap val. Bacon, onze Bull, waakt dan over me. Ze houden telefoontjes bij me weg: ‘Ja Paul is terug, maar ik geef hem nu niet.’
Door de geboden rust, ruimte en tijd, door actief mijn verhaal en emoties te delen komen mijn lijf en geest weer samen. Door ook ‘het invoegen in het gezin’ samen aan te gaan, is er uiteindelijk weer de alledaagse routine en balans. Ziet ook slager Jan dat ik er weer helemaal ben.
Tot zover.
Tot zover een drieluik over mijn uitzending naar Afghanistan. Naar ik hoop heb ik je een aantal kernwaarden voor leven en werk laten zien. Kernwaarden die, denk ik, ook hier en nu voor jou van betekenis kunnen zijn.
