‘…dat het land u veel dank verschuldigd is…’
Bij deze zin schiet de emotie door mijn lijf. Terwijl ik over de weilanden kijk, vraag ik me af wat me zo raakt. Heeft het te maken met de steun die de adjudant van zijn gezin krijgt? Zij snappen hoe het begon en steunen tegen de klippen op… Heeft het te maken met de conclusie van Michael Ruperti: ‘Cliënt heeft geen straf nodig. Hij heeft hulp nodig’? Lastige vraag, toch nog wat mijmeringen:
Deze veteraan krijgt de erkenning en waardering waar iedere veteraan naar verlangt. De manier waarop de adjudant kans zag om te gaan met wat er misging, weegt de rechter dus in zijn oordeel mee.
Tenslotte weegt de rechter ook mee wat militairen voor ons land in de waagschaal leggen. Dit is waar militairen over zeggen: ‘er met mijn thuisfront over praten, kan ik niet’. Ze kunnen en mogen in veel gevallen er niets over kwijt. In wat ze in het inzetgebied meemaken, ligt de kern van wat er mis gaat: je niet meer goed kunnen voelen.
Hulde voor de rechter die de wijsheid toeliet om het onzegbare mee te wegen in zijn rechtvaardige oordeel.
Hulde voor Michael Ruperti die de mooiste uitspraak uit zijn loopbaan kreeg door stug vol te houden.
Hulde voor iedereen die met een nieuwe blik en compassie naar veteranen durft te kijken.
24 augustus 2024
