‘Wat ben jij een emotioneel wrak……..’
‘Wat zegt híj́ nou?’, ik geloof mijn oren niet. Hij heeft net als commandant een filmzaal vol militairen aangezegd dat hun eenheid wordt opgeheven. Daarna spreek ik spontaan de zaal toe.
De sfeer is gelaten. We weten allang dat dit er aan zit te komen. Hier en daar zie ik toch verslagen gezichtsuitdrukkingen, want nu is het hoge woord er uit. De laatste hoop vervlogen.
Mijn inbreng moedigt de mannen en vrouwen aan er nu voor elkaar te zijn. Elkaar in de gaten te houden, want de impact is groot. Dat we als militairen gelukkig altijd al op elkaar letten, dus weten hoe dat moet.
De reactie van de commandant, terwijl de zaal leeg loopt, raakt me. Na de verbazing: ‘Wat zegt híj́ nou?’, volgt mijn onbegrip. Woorden kunnen diep raken.
Dan komt mijn directe collega naar me toe en zegt: ‘Blij dat je wat zei. Terwijl ik zat te luisteren, dacht ik ‘nu past er een bijdrage van ons’. Gelukkig liep jij toen al naar voren.’
Een militair die opstaat en het rijtje stoelen waar hij zat verlaat, zoekt oogcontact. Hij knikt, woordenloos zie ik ‘Thnx’ in zijn ogen.
We kennen het allemaal: je energie loopt weg op die ene rotopmerking terwijl even later iemand je een compliment geeft. Mijn gedachten en gevoel schieten van het een naar het ander. De reacties vechten om voorrang in mijn hoofd.
Tja, mijn uitdaging is aan welke reactie ik de meeste aandacht ga geven. De een kraakt me af, anderen bevestigen me in mijn bijdrage. In dit geval lukt het me de reactie van de commandant bij hem te laten en me te richten op de waardering.
Genoemde situatie speelt al even geleden, tegelijk houd ik deze ervaring in mijn achterhoofd als ik voor Kern-Zaak met jou in gesprek ben. Bij alles wat energie neemt, komen we tot de kern die jou energie geeft.
23 januari 2024
